+240
Bu meymunlar cəhənnəmindən tək qurtuluşumuz olan ölümdən kim niyə qorxar ki? Əcəliylə ölmüş, intihar etmiş insanları qısqanıram. Heç nə düşünmürsən, hiss etmirsən. Beyninin içindəki cəhənnəmdə yanmırsan. Sadəcə bir cəsədsən. Xəyal etməsi belə insanı rahatlaşdırır. Hər gün oyanıb özünü üstün, ağıllı, gözəl, yaraşıqlı hesab edən canlıların üzünü bir də görmürsən. Onlar özlərinin iki qametin birləşməsiylə təsadüfən əmələ gəldiyini, gözəlliklərinin sadəcə 2 kiloqramlıq bir orqandan asılı olduğunu bilmirlər. Bilsələr də görməzdən gəlirlər. İntihar edənlərin arxasıyca "zəif, iradəsiz" kimi etiketlər yapışdırırlar. Haqlıdırlar mı? Məncə Yox. Bizim kimi canlılar bu dünyada sürünərkən onlar heçliyə qarışmış olurlar. Həmin insanlar dünyaya gəlməyi seçməmişdi hamı kimi. Amma bu dünyadan getməyi seçə biliblər. Bu ən təbii haqlarıdır. "İntihar çıxış yolu deyil" deyən meymun törəmələri nə qədər boş danışdıqlarının fərqində deyillər. Bəlkə də bir çox vəziyyətdən çıxışın yolu intihar deyil. Amma həmin insanların üzünə intihardan başqa bütün qapıları bağlayanlar da çox vaxt "intihar çıxış yolu deyil" deyən primatlar olur. Mənə görə "ölüm" insanları qorxutmalı deyil cəsarətləndirməlidir. Çünki bir çıxış yoludur. Əgər özün o çıxış yolundan çıxmaq istəsən ölüm əlinin altındadır. Mübarizə aparmağı seçsən belə sənin qaçınılmaz sonundur. Başqa yolları "başqaları" bağlasa da o qapı həmişə açıq qalır.
